O kapłaństwie bez celibatu

Temat, który ciągnie się od wielu lat w Kościele na całym świecie, a jednak nadal kontrowersyjny i trudno się temu dziwić. Co mnie skłoniło, żeby ten właśnie temat, po kolejnej długiej przerwie (mniej czasu, brak weny, takie tam), poruszyć? Ta wiadomość:

Kochanki księży do Franciszka: znieś celibat! 

Aż 26 kobiet, aktualne i byłe kochanki księży z Włoch, napisały otwarty list do Franciszka. Podpisane tylko imionami kobiety zaapelowały do Ojca Świętego, by zniósł celibat. – Coś by się mogło zmienić, nie dla naszego tylko dobra, lecz dla całego Kościoła – napisały i poprosiły jednocześnie o audiencję u Ojca Świętego.– Jesteśmy kobietami ze wszystkich zakątków Włoch. Każda z nas ma, miała lub chciałaby mieć stały związek z księdzem, w którym się zakochała – napisały. –  Kochamy tych mężczyzn, a oni kochają nas. W większości przypadków, mimo wszelkich prób, by z tego zrezygnować, nie udało się nam zerwać takich pięknych i mocnych więzi – dodają.

Pierwsze pytanie, jakie sie zrodziło w mojej głowie, po przeczytaniu powyższych słów brzmiało: "CO TO MA BYĆ?!". Od razu pragnę zaznaczyć, że nie oceniam tych ludzi, a jedynie komentuję i wyrażam swoją opinię na temat ich zachowania i wypowiadanych (tudzież pisanych) słów. Najpierw krótko pozwolę sobie skomentować wyróżnioną treść:

- nie dla naszego tylko dobra - może im się tak wydaję, nie wiem, bo ich nie znam, ale moim zdaniem, jak ktoś się wpycha w życie kapłana, sprawiając, że sprzeniewierza się on swojemu powołaniu, to raczej nie robi tego dla jego dobra, a tym bardziej nie robi tego dla dobra całego Kościoła, bo jak to ma niby być dobre (?!), skoro służy tylko zaspokojeniu potrzeb emocjonalnych tych 26 kobiet (egoizm podszyty altruizmem?)!

- Każda z nas ma, miała lub chciałaby mieć stały związek z księdzem - tu się akurat nie ma czym chwalić, drogie Panie. Wcale to nie świadczy o Waszej trosce o dobro Kościoła, a raczej przemawia za egoizmem podszytym altruizmem.

- się zakochała - poprawne słowo, zakochała się (Zakochanie oznacza stan, który polega na związaniu się niezwykle silną więzią emocjonalną z drugą osobą. Ponadto zakochanie wiąże się nie tylko z potrzebami emocjonalnymi i potrzebą bezpieczeństwa, ale także z fascynacją osobą drugiej płci, z pragnieniem, by ją poznać i zrozumieć, z budzącymi się potrzebami seksualnymi, a także z marzeniami o założeniu własnej rodziny. Zakochanie przychodzi zwykle w sposób spontaniczny i zaskakujący oraz nie jest stanem zaplanowanym.) i to nie jest to samo, co MIŁOŚĆ. Dlatego skreśliłem słowa "kochamy" i "kochają", bo one się odnoszą do miłości, która jest zdecydowanie czymś więcej niż zwykłe zakochanie (Miłość to bezinteresowny dar z siebie i posiadanie siebie w dawaniu siebie), co podkreślam przy każdej możliwej okazji, bo niestety dzisiaj mnóstwo ludzi myli te pojęcia.

- nie udało się nam - nie udać to się może ciasto, a zerwanie toksycznej relacji zależy tylko i wyłącznie od woli osób, w tej relacji będących, a nie od "udało/nie udało się", to nie jest loteria, tylko świadoma decyzja dorosłych ludzi.

Co o tym pomyślę mam do powiedzenia? Osobiście wydaje mi się, że te kobiety i ich kochankowie-księża, są/byli w sobie bardzo zakochani. Piękne uczucie, nie przeczę. Dzięki niemu chciałoby się uchylić drugiej osobie nieba, ALE są granice, których z powodu uczuć NIE NALEŻY przekraczać. Takie jest moje zdanie. Ten list to jest wg mnie nic innego, jak np. taki:

Droga żono mojego kochanka!
Kocham Twojego męża, a on kocha mnie. Nie udało nam się zerwać romansu, no cóż, zdarza się. W związku z tym, dla dobra Waszego małżeństwa, proszę Cię - rozwiedź się z nim! Dzięki temu, wreszcie będziemy szczęśliwi i Ty także powinnaś, bo w końcu nie chodzi o mnie, ale głównie o Ciebie i Twoje małżeństwo.
Pozdrawiam i zapewniam o swojej dobrej woli!
Kochanka Twojego męża

Od dalszego komentarza mogę się chyba powstrzymać...

A co myślę o ewentualnym zniesieniu celibatu? Jestem całkowicie PRZECIWNY, ponieważ:

1. kierując się zasadami ewangelicznymi (śluby zakonne właśnie ich dotyczą, więc zniesienie celibatu nie dotyczyłoby zakonników) kapłan i tak powinien pozostać bezżenny ("(...) a są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni.", Mt 19, 12)
2. kapłan, wg mnie, ma być w 100% dla ludzi, dla swoich parafian. Nie wierzę, że mając rodzinę mógłby się całkowicie poświęcić parafii, to jest po prostu niemożliwe. Zresztą nie byłoby mu nawet wolno tak postępować, bo ciążyłby na nim obowiązek bycia dobrym mężem, a więc troska o żonę i poświęcanie jej czasu (więcej niż godzinę dziennie, dużo więcej) byłyby obligatoryjne.
3. kto by utrzymywał ich rodziny? Bo ja na pewno nie. Kapłan mi służy i, ja mówił Jezus, "wart jest robotnik swojej zapłaty". Bardzo chętnie ofiaruję pieniądze kapłanom, którzy poświęcają się całkowicie mojej parafii, spowiadają przez wiele godzin, zawsze jest ktoś, kto odprawi Mszę św., kto udzieli ostatniego namaszczenia umierającemu itd., ale nie zamierzam utrzymywać ich rodzin, bo z jakiej racji? Dlatego pastorowie pracują (a wtedy tym bardziej mają mniej czasu dla parafian, bo muszą zarabiać na utrzymanie rodziny), tyle że u nich łatwiej to zaakceptować, z racji braku Sakramentów i konieczności ich udzielania.

To takie pierwsze, najważniejsze, co mi się nasunęło.

Zachęcam do dyskusji, jeśli macie inne zdanie, i pozdrawiam ;)