KONIECZNE przemyślenia...

Nie tak dawno temu, w niezupełnie odległym, aczkolwiek zdecydowanie odmiennym kraju, żył osobliwy młodzieniec imieniem Adalbert. Wciąż niezaspokojona wewnętrzna ciekawość, a może nie tylko ona, kazała mu odbywać liczne, bogate w doświadczenia podróże. Tym samym, nie mógł on nigdzie na długo zagrzać miejsca. Gdziekolwiek się pojawiał, zawsze okazywało się, że i ta podróż jest tylko wstępem do kolejnego etapu znacznie dłuższej wędrówki. Pewnej jesieni, niczego wielkiego się nie spodziewając, Adalbert wyruszył do znanego już sobie miasteczka, Cinardy, gdzie usłyszał zdumiewającą historię Księżycowej Perły.

Niedawno skończyłem pierwszy etap moich studiów, nadszedł więc czas na swoiste podsumowanie. Ośmielam się postawić tezę, iż większość ludzi, którzy są na, lub po, studiach, nigdy tak naprawdę nie chciała, albo wręcz nie powinna, się tam znaleźć. Czasem dlatego, że po prostu sobie nie dają rady, w innym przypadku dlatego, że wcale tego nie chcą i nie lubią, a w końcu dlatego, że zapotrzebowanie na ludzi wysoko wykształconych nie jest tak wielkie, jak nam się to próbuje wmówić.

Dlaczego w średniowieczu ogromne masy chłopów nie buntowały się przeciw feudalnemu wyzyskowi? Dlaczego dzisiaj mężczyźni szukają szczupłych kobiet, a kiedyś atrakcyjne były wyłącznie rubensowskie kształty? Dlaczego czujemy się nieszczęśliwi po porażce, a sukces napawa nas dumą i zadowoleniem z siebie? Czy te pytania cokolwiek ze sobą łączy? Wydaje mi się, że tak.

Ludzie nie lubią odpowiedzialności. Nie lubią wolności i nie chcą decydować sami za siebie. Taki wniosek mnie ostatnio przytłacza w różnych dziedzinach życia. Zasadniczo, obserwuję to zjawisko od lat, patrząc na naszą ojczystą politykę, czytając komentarze ludzi, słuchając tego, co mówią, patrząc na to, jakie stanowiska zajmują w różnych sprawach. Wielu ludzi jest gotowych poddać się niemal w niewolę, byle tylko nie musieli podejmować decyzji, byle nie musieli zaryzykować, że się pomylą. Ten, kto nie podejmuje odpowiedzialności, nie robi tego z lenistwa albo ze strachu.

Sądziłem, że dwa poprzednie posty będą tworzyć kompletną całość, ale jednak nie. Jest jeszcze coś, co trochę się schowało, a przeplata się, niczym ozdobna nić w tkaninie, zarówno w przemyśleniach  O Pięknie , jak i w tych  O Miłości . Tym samym, powstanie swego rodzaju tryptyk. Tą nicią, która łączy Piękno z Miłością i Miłość z Pięknem, jest, całkiem nieoczywiście, coś, co na pierwszy rzut oka nie pasuje w ogóle do tego zestawienia - cierpienie.

Ostatnio weszliśmy w tematykę piękna, więc może warto ją dalej pociągnąć. "Przypadkiem" się złożyło, że zarówno moje własne przemyślenia, jak i rozważania o. Adama Szustaka (pewnie kojarzycie, Langusta na palmie i te sprawy), potoczyły się wczoraj w bardzo podobnym kierunku. Mianowicie, bardzo płynnie przeszły od piękna do miłości. Myślę, że piękno i miłość są ze sobą nierozerwalnie związane, dlatego dzisiejszy post będzie uzupełnieniem tego, czego brakowało w poprzednim.

Jakiś czas temu miałem okazję całkowicie zmienić swoją definicję piękna. Właściwie... Może nie tyle zmienić, co przekonać się o prawdziwości tej, której przedtem do końca nie rozumiałem (choć dobrze znałem) i była dla mnie pewnym ideałem, do którego nie potrafiłem osobiście dotrzeć. Nie wiem, czy uda mi się przekazać moje spojrzenie, nie odwoławszy się do zdań i sformułowań, które zapewne każdy zna i słyszał wielokrotnie. Co za tym idzie - może to nie być wcale odkrywcze. Bo to chyba trzeba przeżyć. Zobaczyć. Na własne oczy.